Tacy

   Czy naprawdę są w nas cechy niezmienne? Czy rzeczywiście wolno nam powiedzieć o kimś, że TACY ludzie się nie zmieniają? Kto udowodni, dlaczego na przykład 21 próba nie jest tą, która będzie udana i czy trzeba policzyć wszystkie upadki zanim wyda się sąd i tak jednoznacznie zły, bo "tacy" ludzie się nie zmieniają? Mówi się tak, mimo że ktoś próbuje się zmienić, podejmuje działania, zaprzestaje ich i znów wstaje i idzie w kierunku zmiany. Mówi się tak o kimś, kto zrobił coś znów, kto nie wytrwał, bo nie dał rady i o tym, kto nie dotrwał, bo przestał chcieć. Wreszcie mówi się tak o tych, którzy uczynili coś, co w powszechnym mniemaniu musi się powtórzyć, jakiś czyn, który cechuje się w większości przypadków powtarzalnością.

A co jeśli tu nie chodzi o to, że ktoś jest "taki", tylko o to, że pośród wielu szlachetnych cech ma tę straszliwą, krzywdzącą, wzbudzającą obawy i przez to rzutującą na całościowe postrzeganie go jako osoby? I czy nie lepiej byłoby powiedzieć zamiast "nie zmieni się" - nie mogę czekać aż się zmieni; nie wierzę, że się zmieni; boję się, że tak się nie stanie; nie mam siły tego dłużej znosić, nie chcę, nie muszę, nie pozwolę.

Ja sama nie wierzę, nie ufam, ale rodzi się we mnie taki bunt, kiedy ktoś mi mówi coś, czemu chciałabym móc zaprzeczyć, nie dopuścić do świadomości, na co mam w sobie niezgodę, kiedy ktoś przekonuje, że... tacy ludzie się nie zmieniają.

Tomek Makowiecki - Głosy przyjaciół